تا سرمه رسانید به مژگان بلندش

گم کرد صدا قافلهٔ زنگله بندش

بیش از دو نفس رشته به صد چاک پرندش

یارب به چه رفتار جنون کرد سمندش

پیش دو لب او که مکرر شده قندش

دل پیشکشی بود که در خاک فکندش

ای آیینه سازان عرق افتاد پسندش

جز سجده که ترسم ز جبینم ببرندش

تا زور چه همت گسلد اینهمه بندش

زان شیشه حذر کن که به راهت شکنندش

نُه مجمر گردون و یک آواز سپندش

این تیر نه آهی ست که از دل شکنندش