فراموش خودم چندان که گویی رفتم از یادش

جهان تنگ است بر صیدی که دامت گیرد آزادش

ز موی چینی افکنده است طرح دام صیادش

ز جوی شیر واشد لغزش رفتار فرهادش

فلک آخر ز روز و شب دو مو شد کلک بهزادش

برون آشیان در بیضه پرورده ست فولادش

چراغ زیر دامن نیست چندان زحمت بادش

که نتواند نفس گردن کشید از جیب ایجادش

مگردان گرد سر صیدی که باید کرد آزادش

عرق تاکی نمایم خشک ، تر دست است استادش

مگر این نقطه گردد صفر تا روشن شود صادش

که خاک بیستون شد سرمه و ننشست فریادش

که الفت عالمی را داغ کرد آتش به بنیادش