108
غزل شمارهٔ ۱۷۷
نرسیدی به فهم خود ره عزم دگرگشا
به جهانی که نیستی مژه بربند و درگشا
زگرانجانی ات مبادکه شود ناله منفعل
به جنون سپند زن پی منقار پرگشا
تپش خلق پیش وپس نه زعشق است نی هوس
شررکاغذ است و بس تو هم اندک نظرگشا
ز فسردن مکش تری به فسونهای عافیت
همه گر موج گوهری به رمیدن کمرگشا
به چه فرصت وفاکندگل تمکین فروشی ات
به تماشای چشمکی زه سنگ وشررگشا
سحر نشئه فطرتی ته خاک از چه غفلتی
نفسی صرف جوش کن ز خم چرخ سرگشا
هوس جوع و شهوتت شده دام مذلتت
اگر از نوع آدمی ز خود افسار خرگشا
ادب آموز محرمان لب خشکی است بی بیان
به محیط آشنا نه ای رگ موج گوهرگشا
ادبی تا تسلسلت نکند شیشه بی ملت
که به انداز قلقلت پریی هست پرگشا
دل ودستی نبسته ای به چه غم در شکسته ای
تو به راهت نشسته ای گره این است برگشا
اگر انشای بیدلت ز حلاوت نشان دهد
شقی از خامه طرح کن در مصر شکرگشا