کز خموشی رشته می بندد به صد مضمون نفس

حیرتم در دل مگر آیینه دزدد چون نفس

نشئه خون کرده ست در رنگ می گلگون نفس

از حبابی بیش نبود گر دهد بیرون نفس

چون رسد در کوچهٔ نی می شود محزون نفس

موج را آخر برآورد از دل جیحون نفس

ای سحر زین بیش نتوان برد بر گردون نفس

اغنیا از بسکه دزدیدند چون قارون نفس

بهر تسخیر هوا تا کی کند افسون نفس

از خیال خانهٔ آیینه بگذر چون نفس

مصرع آهی ست بیدل گر شود موزون نفس