تب و تاب بیهُده تا کجا به گشاد بال و پر از نفس

به هزار کوچه شتافتم ، چه ترانه ها که نیافتم

غم زندگی به کجا برم ، ستم هوس به که بشمرم

سر و کار فطرت منفعل ، به خیال می کندم خجل

ز جنون فرصت پرفشان نزدودم آینهٔ وفا

تک و تاز عرصهٔ بی نشان ، به خیال می بردم کشان

به غبار عالم وهم و ظن ، نرسیده ای که کنی وطن

به دو دم تعلق آب و گل ، مشو از حضور عدم خجل

ز ترانهٔ نی نوحه گر به خروش هرزه گمان مبر

کلف تصور زندگی ، مفکن به گردن آگهی

مگشا چو بیدل بیخبر، در هر ترانهٔ بی اثر