همان به دوش هوا بسته گیر بار نفس

به زیر سایهٔ کوهیم از غبار نفس

چو صبح ضبط خود آید مگر به کار نفس

خزان عشرت و رنگینی بهار نفس

که آب شد سحر از شرم گیرودار نفس

بس است اینکه خمیدیم زبر بار نفس

فشاندن پر ما نیست جز شمار نفس.

چو نبض تب زده مشکل بود قرار نفس

وگرنه عرض نهانی ست آشکار نفس

گشاده گیر تو هم یک دو دم کنار نفس

به زنگ چشم نگاهم بس است تار نفس

نشسته ام به سر راه انتظار نفس

محیط می کشم امروز از خمار نفس

نگردد آتش افسرده هم دچار نفس

نچید هیچکس اینجا به غیر خار نفس