عیش هم بر فرصتم خندید و بس

می توان گرد دلم گردید و بس

آنقدر دامن که باید چید و بس

رشته می باید به پا پیچید و بس

اینقدر می بایدت فهمید و بس

سبحه اینجا رشته گردانید و بس

خانه راه خانه می پرسید و بس

شرم فرصت چشم ما پوشید و بس

بیخبرکاین گل قناعت چید و بس

ناله ای کردم که کس نشنید و بس

گفت باید یک مژه لغزید و بس

زندگی خواب پریشان دید و بس