آهی که قد کشید به دل خط کشید و بس

باید به طوف آبلهٔ پا رسید و بس

طی کرده اند جادهٔ دشت امید و بس

آیینه آنچه دید همین عکس دید و بس

زین گردنی که تا سر زانو خمید و بس

تا آفتاب سایه به پهلو دوید و بس

در باغ نیز، شمع گل از خویش چید و بس

ارشاد بسمل است که باید تپید و بس

بر جاده ای که هیچ نگردد پدید و بس

از نامه ای که بود سراسر سفید و بس

هرجا رسید صبح گریبان د رید و بس

موسی برون پرده ندیدن شنید و بس