صورت نقش نگین خمیازهٔ نام است و بس

آفتاب آنجاکه زبر خاک شد شام است وبس

آنچه تحسین دیده ای زین قوم دشنام است و بس

جهد اهل فضل بر یکدیگر الزام است و بس

گردش چشمی که هوش می برد جام است و بس

این گلستان سربه سر یک نخل بادام است و بس

جوهر حیرانی آیینه اوهام است و بس

هر کجا واماندگی گل کرد آرام است و بس

شبنم ما را هوا گشتن سرانجام است و بس

اندکی از خود برآ، عالم سر بام است و بس

جامه هرگه شسته گردد باب احرام است و بس

هر سخن کز خامه اش می جوشد الهام است وبس