بال از پرواز چون ماند آشیان دام است و بس

گوش مینا حلقه ای گر دارد آن جام است وبس

این غناهایی که ما داربم ابرام است و بس

اینقدر دانم که هستی ساز احرام است و بس

هر طرف جولان کند نظاره یک گام است و بس

صبح ایجادم همان گل کردن شام است و بس

صحن این کاشانه ها یکسر لب بام است و بس

سوختم از شرم آغازی که انجام است و بس

صورت آیینهٔ هستی همین نام است و بس

داغم از اندیشهٔ وصلی که پیغام است و بس

تا خموشی نیست بیدل مدعا خام است و بس