119
غزل شمارهٔ ۱۷۳
ربود از بس خیال ساعد او هوش ماهی را
نمی باشد خبر از شور دریاگوش ماهی را
نفس دزدیدنم در شور امکان ریشه ها دارد
زبان با موج می جوشد لب خاموش ماهی را
ز دمسردی دوران کم نگرددگرمی دلها
فسردن مشکل است از آب دریا جوش ماهی را
حریصان را نباشد محنت از حمالی دنیا
گرانی کم رسد از بار درهم دوش ماهی را
به جای استخوان از پیکر اینجا تیر می روید
سراغ عافیت کو وضع جوشن پوش ماهی را
غریق وصلم و شوق کنار آواره ام دارد
تپیدن ناکجا وسعت دهد آغوش ماهی را
نصیحت کارگر نبود غریق عشق را بیدل
به دریا احتیاج در نباشدگوش ماهی را