بی پرده است و نیست عیان راز من هنوز

عمریست چون نفس همه جهدم ولی چه سود

چون شمع خامشی که فروزی دوباره اش

ای محو جسم دعوی آزادیت خطاست

عالم به این فروغ نظر جلوه گاه کیست

فریاد ما به پردهٔ دل بال می زند

اندوه غربت آب نکرده ست پیکرت

آسودگی چو آب گهر تهمت من است

مرگم نکرد ایمن از آشوب زندگی

یک جلوه انتظار تو در خاطرم گذشت

برق تحیرم چه شد از خویش رفته ام

خاکستری ز آتش من گل نکرده است

از بی نصیبی من غفلت هوا مپرس

بیدل غبار قافلهٔ هرزه تازی ام