خاک می گردد چو ابر از سایهٔ دیوار سبز

می شود چون ریشه های تاکش آخر تار سبز

سبزهٔ این باغ ، چون رگ ، بر تن بیمار سبز

می توان کردن مرا از نرمی گفتار سبز

دارد این آیینه ها را شوخی زنگار سبز

سنگ هم در شیشه می غلتد چو شدکهسار سبز

ریشهٔ ما را دمیدن می کند ناچار سبز

خضر نتوان شد، کنی گر جامه و دستار سبز

سرو را آزادگیها دارد این مقدار سبز

کرد آخر گرد خود گردیدنم زنار سبز

بنگ دارد هرچه می بینی در این گلزار سبز

برگ گل کم می شود بیدل به زهرمار سبز