پرواز به جایی نتوان برد پر انداز

از خویش برآ طرح جهان دگر انداز

حرف لب گنگش کن و درگوش کر انداز

ضبط مژه کن پردهٔ ناموس درانداز

رو آتش یاقوت در آب گهر انداز

اینجا به دم تیغ برون آ سپر انداز

داده ست ردایی که به دوش سحر انداز

بردارکفی خاک و به چشم اثر انداز

ای صبح تبسم نمکی در شکر انداز

این خانه بروب از خود و بیرون در انداز

گر دست رسا هست تو هم درکمر انداز

گفتند مپرسید از آن خانه برانداز

گر آینه خواهی به مزارم نظر انداز