سریست زحمت دوشت به زبر پا انداز

بلندی مژه هم برکف دعا انداز

که هرچه پیش توآرند بر قفا انداز

تو راکه گفت که خود را در این بلا انداز؟

تو نیز شیشه به طاق همین بنا انداز

سر بریده کلاهی ست بر هوا انداز

به خانه های نگین نقش بوربا انداز

به خاک ، جای گلم ، برگی از حنا انداز

که سرمه ایم ، نگاهی به سوی ما انداز

بنال وگوش بر آواز آشنا انداز

چو بیدل از عرق شرم بخیه ها انداز