گر تشنه ای چو آبله از خویش آب گیر

خواهی عمارتش کن و خواهی خراب گیر

رو بر در عدم زن و چشمی به خواب گیر

چون اشک بر سر مژه پا در رکاب گیر

چون یأس از گداز دو عالم گلاب گیر

تا از اثر تهی ست دعا مستجاب گیر

چشمی به خویش واکن و جام شراب گیر

از هر نشان پا نقط انتخاب گیر

ای چشم تر تو هم گل ما را در آب گیر

چون صبح سازکن قفس و آفتاب گیر

یعنی قدم به هرچه گذاری رکاب گیر

آیینه ای به ضبط نفس چون حباب گیر

بردار مشت خاک ز راه و جواب گیر

از هر نفس که ناله ندارد حساب گیر

بیدل تو می خور و دل زاهد کباب گیر