خیال زلف که واکرد راه در زنجیر

به محفل تو که غیرت ادب پرست حیاست

چو نرگس تو که مژگان کمند آفت اوست

شبی که موج سرشکم به قلب چرخ زند

ز بسکه حلقهٔ داغم به دل هجوم آورد

به هر شکن که ز گیسوی یار می بینم

نفس نجسته ز دل صورخیز حسرتهاست

به دور خط تو آزادگی چه امکان است

به دستگاه سپهرم فریب نتوان داد

چو موج آینهٔ مستی ات گرفتاری ست

ز ریشهٔ دم تسلیم می تپد بیدل