64
غزل شمارهٔ ۱۶۹۸
نه غنچه عافیت افسون ، نه گل بقا تأثیر
جهان رنگ ، شکست که می کند تعمیر
نشد ز عالم و جاهل جز اینقدر معلوم
که آن به خواب فتاد آن دگر پی تعبیر
گرفتم اوج پر است اعتبار عنقایت
به نارسایی بال مگس ، کلاغ مگیر
نفس مسوز به آرایش بساط جنون
بس است آبله فانوس خانهٔ زنجیر
به تیغ هم نشود باز عقدهٔ گرداب
به موج خون مکن ای بحر ناخن تدبیر
به شرم کوش که بنیاد حسن خوبان را
گرفته اند در آب گهر گل تعمیر
دلیل عبرت ما نیست غیر آ گاهی
گشاد دام نگاه است وحشت نخجیر
نیافتیم در این کارگاه فقر و غنا
کم احتیاجی خود جز کفایت تقدیر
چه ممکن است که ما را ز یأس وانخرد
به قحط سال ترحم ذخیرهٔ تقصیر
زمان فرصت دیدار سخت موهوم است
به سایهٔ مژه نظّاره می کند شبگیر
ز تیغ حادثه پروا نمی کند بیدل
کسی که برتن او جوشن است نقش حصیر