که پیرگشت سحرتا دهن گشود به شیر

گذشت فرصت تقدیمت آن سوی تاخیر

فنا بجاست توخواهی بزی و خواه بمیر

گمان مبر به کمانخانه آرمیدن تیر

به سرمه تا نرسد ناله ، عذر ما بپذیر

غبار عالم دیوانه نیست بی زنجیر

که از شکستن دل ناله می کنم تعمیر

ز خاک پیرهن سایه را بس است عبیر

چو صبح آینه در زنگ می کنم شبگیر

که ناله ای نکشیدم چو خامهٔ تصویر

به قدر جوهر آیینه شد بلند صفیر