زهی ز روی تو آیینه آفتاب میر

به عالمی که تویی نارساست کوششها

بیاض شعر به توفان رود چو کاغذ باد

ز حال ما به تغافل گذشتن آسان نیست

سپند نیم نفس بال اختیار نداشت

ز چشم اهل تحیر نشان اشک مخواه

به زندگی چو نفس بی تلاش نتوان زیست

بجاست با همه وحشت تعلق اوهام

به اشک و آه که جز دام ناامیدی نیست

فغان که بسمل محروم من به رنگ شرار

به خاک ریخت فلک بال طاقتم بیدل