که نیست خانهٔ زنجیر بی صدا معمور

مخواه غیر خمیدن ز پیکر مزدور

نماید آینه ام را مگر سراب از دور

که سخت آینه سوز است حسن خلوت طور

قدح دماندن خمیازه بر لب مخمور

فراشت از علم دار رایت منصور

کمال باقی یاران به دستگاه قصور

به نوش و نیش مهیاست خانهٔ زنبور

شکست چینی مو ریخت ازسر فغفور

غبار شوکت جم سرمه وار دیده ی مور

ز جامه جز کفن ، از خانه ها ، به غیر قبور

گشاد چشم مدان جز تبسم لب گور

همان خوش است که باشد به خواب دیده ی کور

به هرزه چند کشی دست از آستین شعور