عیش داند دل سرگشته پریشانی را

اشک در غمکدهٔ دیده ندارد قیمت

عشق نبود به عمارتگری عقل شریک

ازخط و زلف بتان تازه دلیل است که حسن

بار یابی چو به خاک درصاحب نظران

ریزش اشک ندامت ز سیه کاریهاست

زیرگردون نتوان غیرکثافت اندوخت

لاف آزدگی از اهل فنا نازیباست

جاهل از جمع کتب صاحب معنی نشود

نفس سوخته باید به تپش روشن کرد

نتوان یافت ازآن جلوهٔ بیرنگ سراغ

بازگشتی نبود پای طلب را بیدل