به هستی انقطاعی نیست از سر سرگردانی را

خوشارندی که چون صبح اندرین بازیچهٔ عبرت

شررهای زمینگیرست هرسنگی که می بینی

عیار زر اگر می گردد از روی محک ظاهر

سراپایم تحیر در هجوم ریشه می گیرد

کسی را می رسد جمعیت معنی که چون کلکم

نشستی عمرها حسرت کمین لفظ پردازی

چه غم دارم اگر زد برزمین چون سایه ام گردون

لباس عارضی نبود حجاب جوهر ذاتی

به سعی ناله و افغان غم دل کم نمی گردد

به رنگ شمع تدبیرگدازی در نظر دارم

شب هجران چه جویی طاقت صبر ازمن بیدل