دام ز سیر گلشن اسباب در نظر

خون شد دل ازتکلف اسباب زندگی

مخمل نه ایم ولیک ز غفلت نصیب ماست

در وادی طلب که سراب است چشمه اش

همواری از طبیعت روشن نمی رود

گلها چوشبنمت به سروچشم جا دهند

بر خویش هم در حسدت باز می شود

یارب صداع غفلت ما را علاج چیست

موهومی حقیقت ما را نموده اند

دیگر ز سایهٔ دم تیغت کجا رویم

غافل مشو که انجمن اعتبارها

آسوده ایم درکف خاکستر امید