کو گریه ای که خنده کنم بر هوای ابر

دوش هوا پر آبله شد از ردای ابر

مژگان اگر به نم نرسانند جای ابر

رحمت بهانه جوست در این لکه های ابر

در سایهٔ بلندی دست دعای ابر

چتر بهار و سایهٔ بال همای ابر

چشم که پاک کرد به دامن هوای ابر

افتاده است آب چو آتش قفای ابر

زبن چشم تر که دوخته ام بر قبای ابر

ماییم و کاسهٔ می و دست گدای ابر

چندان گریستم که تهی گشت جای ابر

بیدل سرشته اند گلم از حیای ابر