جام می خواهم در این میخانه یک طاووس دار

دامنی بر آتش خود می زند برگ چنار

سوخت آخر همچو سنگ سرمه در طبعم شرار

نالهٔ خاموش داغم چون نسیم لاله زار

از تپیدن می رسد هر جزو دریا درکنار

آب می گردد به چشم شبنم از بوی بهار

بر شکست شیشهٔ ما هم زمانی گوش دار

بادهٔ جام تحیر نیست جز رنگ خمار

سایه وار از الفت زنگار می دزدم کنار

برق هم دارد حسابی با خس آتش سوار

گر تو مردی این خیال پوچ از خاطر بدار

روزن این خانه بیدل تا کجا بندد غبار