آسمان می بالد اینجا کودک دامن سوار

تا ز سعی ناخنت کاری گشاید سر مخار

غیر رنگ و بو چه دارد کسوت رنگ بهار

ناله خواهد شد ز طوق قمریان فتراک وار

اشک شمع انجمن تا گریهٔ شمع مزار

غنچه می گوید قفس تنگ است پاس شرم دار

تا نفس سر می زند بنشین و خار از پا برآر

بر حنا می چربد این رنگی که من دارم به کار

چون نفس هرچند دارم راه در آیینه زار

شد سفید آخر ز مو یم کوچه های انتظار

رفتن رنگم تهی کرده ست یک آغوش وار

عمرها باید که گردد آب درگوهر غبار

خورده است این نقد هم ازتنگی دستم فشار

رنگ گرداندن کشید آخر به گرد من حصار