گر کوشه گیری این است رحمت به شور محشر

باید ز خود برآید بر پایه های منبر

از قول و فعل شخص است اندیشه ها مصور

فرسخ شماره ای نیست از موج تا به گوهر

آب گهر نسازد استادگی مکدر

بیمار عشق دور است از التفات بستر

من الاخیر منشان بر کشتی قلندر

اوراق این گلستان بر هم گذار و بگذر

چون خانه های زنجیر موضوع حلقهٔ در

خشکی نمی توان برد از چشمهٔ سکندر

سر زد زموی چینی آخر خطی به مسطر

فربه نشدگره هم زین رشته های لاغر

خاکم به مشق راحت گفت اندکی فروتر

افسون وعده دارد گل بر بهار دیگر

ساز تغافلی هم آیینه شد مکرر