72
غزل شمارهٔ ۱۶۵۶
دست داری برفشان چون کل در این کلزار زر
داغ می خواهی بنه چون لاله درکهسار سر
تا مگر در بزمگاه عشق پروازت دهند
همچو پروانه به موج شعله ای بسپار پر
تو درون خانه مست خواب و در بیرون در
در غمت از حلقه دارد دیدهٔ بیدار در
دشمن مشق رسایی نیست جزنفس لعین
کوش، آن دارد که گشت از مکر این مکارکر
هر سحرگه غوطه ها در اشک بلبل می زند
نیست از شبنم چمن را جامه و دستار تر
از غبار خاطر من جوهری آرد به کف
بگذرد تیغ خیالش از دل افگارگر
غیر بار عشق هر باری که هست افکندنی ست
بیدل ار باری بری ، باری به دوش این باربر