در طلسم درد از ما می توان بردن اثر

گرمی هنگامهٔ هستی نگاهی بیش نیست

زین محیط آخر به جرم عافیت خواهیم رفت

بسکه جز عریان تنی ها نیست سامان کسی

صحبت نیکان علاج کین ظالم می شود

خفّت ابله دو بالا می زند در مفلسی

از مدارا غوطه در موج حلاوت خوردن است

ای حباب از زورق خود اینقدر غافل مباش

فکر جمعیت در این گلشن گل بیحاصلی ست

سایهٔ گم گشته را خورشید می باشد سراغ

بیش از این بر ناز نتوان خفّت تمکین گماشت

سجدهٔ عجز است بیدل ختم کار سرکشی