ز پری پیامی اگر بری به دکان شیشه گران مبر

که به کام حاصل مدعا به تلاش ریشه رسد ثمر

نگذشته محمل موج کس ، ز محیط جز به پل گهر

چو سحر ز چاک دل آب ده ، به گلی که خنده زند به سر

ستم است رنج قدم بری به خرام آبله درنظر

اگر از حیا نگذشته ای به فسانه پردهٔ کَس مَدر

چو چراغ انجمن نفس به فسانه شد شب ما سحر

به چه سنگ کوبم از آرزو سر ناکشیده به زبر پر

به هوا چه خط که نمی کشد تری از طبیعت نیشکر

زده ایم دست بریده ای به زمین چو بهلهٔ بی کمر

فکند جنون گذشتگی سربیدل از همه پیشتر