خوش خرامان داد طبع سست بنیادم دهید

در فرامش خانهٔ هستی عدم گم کرده ام

از خیالش در دلم ارژنگها خون می خورد

نغمهٔ دردی به صد خون جگر پرورده ام

زین تهی دستی که بر سامان فقر افزوده ام

خون مشتاقان نباید بی تامل ریختن

فرصت سعی فنا ذوق وصال دیگر است

تا نخندد از غبارم تهمت آزادگی

نیست چون آیینهٔ دل پردهٔ ناموس حسن

پُر فرامش رفته ام دور از طربگاه وفاق

سرمه ام ، پیش که نالم ، شرم آن چشمم گداخت

واگذاریدم چو بیدل با همین یاس و الم