چو فقر دست دهد ترک عز و جاه کنید

اگر گل هوس کهکشان زند به دماغ

سراغ یوسف مطلب درین بیابان نیست

خضاب ماتم موی سفید داشتن است

حریف سرو بلندش نمی توان گردید

به برق جلوهٔ حسنش کراست تاب نگاه

درین قلمرو عبرت کجا امید و چه یاس

به یک قسم که ز ضبط دو لب بجا آید

زساز معبد رحمت همین نواست بلند

ندیده اید سرانجام این تماشاگه

سواد آینهٔ شمع روشن است اینجا

به عالمی که همین عمرو و زید جلوه گرست