آفات از هوس به سرت هاله می شود

زبن کاروان چه سودکه هرکس چونقش پا

بی شغل فتنه نیست چو نفس از فساد ماند

از محتسب بترس که این فتنه زاده را

بی سحر نیست هیأ ت شیخ از رجوع خلق

سوداییان بخت سیه را ترانه هاست

ما را قرینه دولت بیدار داده است

در وقت احتیاج ، ز اظهار، شرم دار

وامانده ام به راه تو چندانکه بر لبم

بیدل به شیب نام حلاوت مبر که نخل