جیبم از خود می رود چندانکه دامان می شود

خاک را نقش قدم زخم نمایان می شود

گر گریبان چاک سازم ناله عریان می شود

کاین گره از بازگشتن چشم حیران می شود

خاک را اوج هوا تخت سلیمان می شود

ریشه چون در جلوه آید د!نه پنهان می شود

موج گوهر ناخنش چون سود دندان می شود

چن دامن عالمی را طاق نسیان می شود

موج در یا را رگ خواب پریشان می شود

خون بود رنگی کزو تصوبر انسان می شود

عبرت است آنجا که صاحبخانه مهمان می شود

دامن ماپرگل از چاک گریبان می شود

سطر این مکتوب تا خواندن نیستان می شود

جاده های دشت یکرنگی نمایان می شود