84
غزل شمارهٔ ۱۵۶۵
هر کجا شمع تماشای تو روشن می شود
از زمین تا آسمان آیینه خرمن می شود
ما ضعیفان لغزشی داریم اگررفتار نیست
سایه را از پا فتادن پای رفتن می شود
موج گوهر با همه شوخی ندارد اضطراب
سعی چون بی مقصد افتد آرمیدن می شود
بسکه غفلت درکمین انقلاب آگهی ست
تاکسی چشمی کند بیدار خفتن می شود
گر چنین افسردن دل عقده ها آرد به بار
دانهٔ ما ریشه گل ناکرده خرمن می شود
فتنه ای دارد جهان ما و من کز آفتش
زندگانی عاقبت مشتاق مردن می شود
طبع ظالم از ریاضت عیب پوش عالم است
آهن قاتل چو لاغرگشت سوزن می شود
از فروغ جوهر بی اعتباریها مپرس
شمع ما در خانهٔ خورشید روشن می شود
آفت برق فنا را چاره نتوان یافتن
این گلستان هرچه دارد وقف گلخن می شود
صنعت خونریزی تیغش تماشاکردنی ست
بسمل ما می فشاند بال وگلشن می شود
فصل مختار است اما عجز پر بی دست و پاست
من نخواهم او شدن هرچند او من می شود
پیری و اشک ندامت همچو صبح و شبنم است
بیدل آخر حاصل از هر شیر، روغن می شود