84
غزل شمارهٔ ۱۵۵۸
آخر از جمع هوسها عقده حاصل می شود
چون به هم جوشد غبار این و آن دل می شود
جرم خودداری ست از بزم تو دور افتادنم
قطره چون فال گهر زد باب ساحل می شود
دشت امکان یکقلم وحشت کمین بیخودی ست
گر کسی از خود رود هر ذره محمل می شود
قوّت پرواز در آسایش بال و پر است
هرقدر خاموش باشی ناله کامل می شود
کیست غیر از جلوه تا فهمد زبان حیرتم
مدعا محو است اگرآیینه سایل می شود
دوری مقصد بقدر دستگاه جستجوست
پا گر از رفتار ماند جاده منزل می شود
در طلسم پیری ام از خواب غفلت چاره نیست
بیش دارد سایه دیواری که مایل می شود
از مدارا آنکه بر رویت سپر دارد بلاست
در تنک رویی دم شمشیر قاتل می شود
خط کشیدن تاکی از نسیان به لوح اعتبار
فهم کن ای بیخبر نقشی که زایل می شود
چون نفس دریاب دل را ورنه این نخجیر یائس
می تپد بر خویشتن چندانکه بسمل می شود
شرم حسن از طینت عاشق تماشاکردنی ست
روی او تا بر عرق زد خاک من گل می شود
بیدل آسان نیست درگیرد چراغ همتم
کز دو عالم سوختن یک داغ حاصل می شود