تا قدح راهی است کز خمیازه ام وامی شود

گرد من چندان که روبی آب پیدا می شود

در نگین نامم چو بو در گل معما می شود

نسخه بی شیرازه چون شد معنی اجزا می شود

شیشه می باید شکستن نشئه رسوا می شود

قطره کزدریا جدا شد ننگ دریا می شود

با فضولی طبع چون خوکرد مرزا می شود

نشئه بی پرواست اما کار مینا می شود

جسم در خورد صفای دل مصفا میشود

صبح چون گل کرد حشر آرزوها می شود

این بناها چون حباب از سیل برپا می شود

ربشهٔ تاک است کاخر موج صهبا می شود

ای ز معنی بی خبر دین تو دنیا می شود

از غبارت هرچه گردد پاک ، صحرا می شود

دی نمایان ست زان روزی که فردا می شود

خطش از برگشتن قاصد چلیپا می شود

هرقدر دستی که می سایی بهم پا می شود

قلقل آخر سرنگونیهای مینا می شود