دل ز پی اش عمرهاست سجده کمین می رود

قافله بانگ جرس دارد و گرد فسوس

با تک و تاز نفس عزم عنان تاب نیست

نقب به کهسار برد نالهٔ شهرت کمین

خواجه جه دارد ز جاه جز دو سه دم کر و فر

شیخ گر این سودن است دست تو بر حال ما

تازه بکن چون سحر زخم دل ای بیخبر

خاک عدم مرجع خجلت بی مایگی ست

گر همه سر بر هواست نقش قدم مدعاست

فرصت این دشت و در نیست اقامت اثر

بیدل اگر این بود ناز هوس چیدنت