شبنم صبح از چمن آبله دل می رود

مخمصهٔ زندگی فرصت ماکرد تنگ

زبن همه نشو و نما منفعل است اصل ما

تک به هوا می زند خلق زحرص بگیر

هرچه دمد زین بهار نشئهٔ آفت شمار

رنج و الم هم نداد داد ثباتی که نیست

فرصت کار نفس مغتنم غفلت است

بیدل ازین رنگ وبو غنچهٔ دل جمع نیست