خیال هستی موهوم سکته خوانی بود

بهار شمع در این انجمن خزانی بود

همیشه بسمل این تیغ امتحانی بود

که دل شررکده ی چشمک نهانی بود

چو رنگ ، هستی ما گرد پرفشانی بود

که بار ما همه بر دوش ناتوانی بود

که سجده نیز درین راه سرگردانی بود

ز خجلت آب نگشتن چه زندگانی بود

که صد کتاب سخن محو بیزبانی بود

گهر دمیدن ما پاس بیکرانی بود

تو هم چو ما نفسی باش اگر توانی بود

چو وارسید یقینها همه گمانی بود