81
غزل شمارهٔ ۱۵۱۶
به کوی دوست که تکلیف بی نشانی بود
غبار گشتنم اظهار سخت جانی بود
ز ناتوانی شبهای انتظار مپرس
نفس کشیدن من بی تو شخ کمانی بود
گذشتم از سر هستی به همت پیری
قد خمیده پل آب زندگانی بود
به هیچ جا نرسیدم ز پرفشانی جهد
چو شمع شوخی پروازم آشیانی بود
خوش آن نشاط که از جذبهٔ دم تیغت
چو اشک خون مرا بی قدم روانی بود
من از فسرده دلی نقش پا شدم ورنه
به طالع کف خاک من آسمانی بود
گلی نچیده ام از وصل ، غیر حیرانی
مراکه چون مژه آغوش ناتوانی بود
فغان که چارهء بیتابی ام نیافت کسی
به رنگ نالهٔ نی دردم استخوانی بود
چه نقشهاکه نبست آرزو به فکر وصال
خیال بستن من بی تو کلک مانی بود
ز بسکه داشت سرم شورتیغ او بیدل
چو صبح خندهٔ زخمم نمک فشانی بود