شب که وصل آغوش پرداز دل دیوانه بود

عشق می جوشید هرجاگرد شوخی داشت حسن

یاد آن عیشی که از رنگینی بیداد عشق

از محیط ما و من توفان کثرت اعتبار

از تپیدنهای دل رنگ دو عالم ربختند

راز دل از وسعت مشرب به رسوایی کشید

خانه وبرانی به روی آتش من آب ریخت

جرم آزادیست کر نشناخت ما را هیچکس

عالمی را سعی ما و من به خاموشی رساند

اختلاط خلق جز ژولیدگی صورت نبست

چشم لطف از سخت رویان داشتن بی دانشی ست

دوش حیرانم چه می پیمود اشک از بیخودی

مفت سامان ادب کز جلوه غافل می روبم

هرکجا رفتیم سیر خلوت دل داشتیم