خواستم رنگی بگردانم عنان ناله بود

ورنه این شمع خموش از دودمان ناله بود

در خموشی هم سرم بر آستان ناله بود

گر کشیدم ناوکت از دل کمان ناله بود

شیشه گر بر سنگم آمد امتحان ناله بود

کز دلم تا کوی جانان کاروان ناله بود

کاین سپند بی نوا مهر زبان ناله بود

هرقدر دل آب شد آتش به جان ناله بود

گوش سنگین ادافهمان فسان ناله بود

روزگاری این جرس هم آشیان ناله بود

خامشی پر می زد و ما را گمان ناله بود

عالم از خود برون چیدن دکان ناله بود

ورنه چون نی بندبندم نردبان ناله بود

گر دلی می داشتم با خود جهان ناله بود