هر کجا گل کرد روز ما همان بیگاه بود

شعله هم مغرور گل از پرده های کاه بود

ورنه یک سر نالهٔ دل مد بسم الله بود

تاگداگفتیم نامش در نگین شاه بود

هر کجا عرض کتان دادند نور ماه بود

یاد ایامی که ما را در دل کس راه بود

ییچ و تاب ربسمان از خشکی این چاه بود

دست فقر از آستین هم یک دو چین کوتاه بود

چون سحر ما خنده دانستیم و در دل آه بود

عمر مستعجل ز ننگ وضع ما آگاه بود

نه فلک یک گردش ما سورهٔ جولاه بود