نهال وحشت ما خالی از ثمر نبود

ز محو جلوه مجو لذت شناسایی

حصار عالم بیچارگی دهان بلاست

غبار هر دو جهان در سراغ ما خون کرد

ز سعی جسم مکش منت سبک روحی

سراغ منزل مقصد ز خاکساران پرس

ز بس که الفت مردم عذاب روحانی ست

طلسم حیرت ما منظر تجلی اوست

به غیر ساز عدم هرچه هست رسوایی ست

زبان چه عافیت اندوزد از سخن بیدل