درشت خو سخنش عافیت ثمر نبود

هجوم حادثه با صاف دل چه خواهدکرد

غبار وحشت ما از سراغ مستغنی ست

به عالمی که ادب محو بی نشانیهاست

به کارگاه تآمل همان دل است نفس

ز بخت شکوه ندارم که نخل شمع مرا

به رنگ ریگ روان رهنورد سودا را

در این محیط که هر قطره نقد باختن است

مخواه رنگ حلاوت زگفتگو بیدل