چون موی ، سایه هم ز سر ما بلند بود

بر ما مکرر آنچه نمودند قند بود

تا آسمان گشادن چین کمند بود

در شانه هم هزار دهن ریشخند بود

سیر بهار امن گریبان پسند بود

از خود چو رفت قطره به بحر ارجمند بود

دستم به قدر آبلهٔ پا بلند بود

پیری چو مار حلقه طلسم گزند بود

کوتاهی امل به همین عقده بند بود

کوه تحملی که تو دیدی سپند بود