در شکست این شیشه را جوش مبارک باد بود

هرکجا آهی دمید اشک منش همزاد بود

کز نفس تیغ دو دم در دست این جلاد بود

بند حیرت سخت تر از بیضهٔ فولاد بود

این قفس آیینه دار خاطر صیاد بود

ورنه دل مستسقی و عالم سراب آباد بود

گر پری می زد چو رنگ از خویش هم آزاد بود

بیخودی در صنعت راحت عجب استاد بود

نغمهٔ ساز سپندم هرچه باداباد بود

چشم ما تا داشت خوابی عالمی آباد بود

عکس بود آن جلوه تا آیینه ام در یاد بود

لغزش پا هم به راهت خامهٔ بهزاد بود

یاد ایامی که مو هم بر تنم فریاد بود

قامت خم گشته بیدل تیشهٔ فرهاد بود