هرکه در دلها مدارا کاشت جمعیت درود

رفته است آنسوی این محفل بسی گفت و شنود

تا نفس دارد اثر آیینه می باید زدود

لغزش مژگان زسرتا پای ما چون خامه سود

خامهٔ نقاش ما نقش دگر خواهد نمود

نی هبوطی دارد این محفل نه آثار صعود

داشت مجنون نیز دستاری که سودایش ربود

می کشد پا خوردن از خاشاک چون آتش غنود

حیرت از بنیاد ما آخر برون آورد دود

حسن در هرجا نمایان شد همین آیینه بود

گوهری دارد به کف هر قطره از دریای جود

هر نوایی راکه وادیدم خموشی می سرود

بر سر ما خاک تا شد جمع قدر ما فزود

قطرهٔ افسرده را بیدل گهر باید ستود